Import to zakup towarów lub usług za granicą w celu wykorzystania ich na rynku wewnętrznym (krajowym), podczas gdy eksport to sprzedaż towarów lub usług wytwarzanych w danym kraju podmiotom zagranicznym. W granicach UE definicje te odnoszą się także do usług.

Są to:
• pojazdy, statki powietrzne, jednostki pływające i urządzenia,
• wyroby nieszlachetne i wyroby z metali nieszlachetnych,
• urządzenia mechaniczne i elektryczne.

Są to:
• zwierzęta żywe i produkty pochodzenia zwierzęcego,
• pojazdy, statki powietrzne, jednostki pływające i urządzenia,
• wyroby nieszlachetne i wyroby z metali nieszlachetnych.

Artykuły odnośnie, których należy uzyskać specjalne pozwolenia oraz informacje to:
• alkohol,
• tytoń,
• artykuły spożywcze, rośliny, ziarna, zwierzęta,
• zagrożone gatunki zwierząt i roślin,
• leki,
• odpady,
• materiały wybuchowe,
• broń, części broni i amunicja,
• zabytki kultury, antyki.
Po informacje odnośnie tych artykułów należy udać się do poszczególnych ministerstw.

Szczegółowe wymagania w odniesieniu do importu wymienionych produktów można znaleźć na stronie Norweskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa Żywności (www.mattilsynet.no).

Od momentu wejścia Polski do UE, tj. od 1 maja 2004 r. współpraca gospodarcza realizowana jest na podstawie Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) oraz umowy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą (EWG) a Królestwem Norwegii o wolnym handlu, podpisanej 14 maja 1973 r. Ponadto nie straciły ważności bilateralne umowy między Polską a Norwegią: Konwencja między RP a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana we wrześniu 2009 r. oraz umowa o wzajemnym popieraniu i ochronie inwestycji, z maja 1990 r.

Zasady opierają się na Umowie o Wolnym Handlu Polska-EFTA wynegocjowane na wzór umów o wolnym handlu jakie Unia Europejska zawarła z państwami EFTA (w przypadku Norwegii na wzór Umowy o EOG).

W odniesieniu do handlu artykułami rolnymi, strona polska, w ramach negocjacji w sprawie rozszerzenia Europejskiego Obszaru Gospodarczego, przyjęła warunki handlu przetworzonymi artykułami rolnymi określonymi w Protokole 2 i Protokole 3 Umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Są one zbliżone do warunków określonych Protokołem A do Umowy o wolnym handlu Polska-EFTA. W odniesieniu do handlu artykułami rolnymi nieprzetworzonymi, w ramach Umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, został utworzony dodatkowy kontyngent dla UE, który obejmuje częściowo koncesje jakie strona polska otrzymała jednostronnie od Norwegii.

w odniesieniu do handlu artykułami rybnymi wzajemny handel UE - Norwegia został rozszerzony o kontyngent wynegocjowany w ramach rozszerzenia EOG. Dodatkowy kontyngent przyznany jest jednak wszystkim członkom UE

Norwegia, Islandia i Lichtenstein razem z UE współtworzą Europejski Obszar Gospodarczy. W zamian za korzystanie ze swobód jednolitego rynku, kraje te zobowiązały się udzielić pomocy finansowej najuboższym państwom członkowskim UE. W ramach tego układu, Polsce, podobnie jak i innym nowym krajom UE, przyznano środki finansowe.

Umowa o wolnym handlu między UE a Norwegią nie obejmują produktów rolno-spożywczych. Norwegowie bardzo chronią własnych producentów i z tego powodu import produktów rolno-spożywczych do Norwegii jest obłożony wysokimi cłami. Należy mieć także na uwadze, że - oprócz cła - o finalnej cenie produktu decyduje VAT (15%) oraz ewentualne dodatkowe opłaty i podatki, jak np. akcyza na alkohol czy opłaty za produkty z zawartością czekolady lub cukru.

Lista importerów, którzy uczestniczyli w aukcji, znajduje się na stronie Norweskiej Agencji Rolnej.

Nie, obszar Królestwa Norwegii nie jest objęty Europejską Unią Celną.

Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) zostało podpisane w dniu 2 maja 1992 r. i weszło w życie w dniu 1 stycznia 1994 r. Porozumienie powstało w celu rozszerzenia przepisów Unii Europejskiej, dotyczących rynku wewnętrznego, na państwa będące członkami Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA). Celem EOG jest rozszerzenie rynku wewnętrznego UE na państwa należące do EFTA, jednocześnie państwa te nie chcą przystąpić do UE lub jeszcze do niej nie przystąpiły.

Strefa wolnego handlu to obszar, wewnątrz którego zniesiono cła i inne opłaty na wybrane lub wszystkie towary. Utworzenie strefy wolnego handlu, w przeciwieństwie do unii celnej, nie pociąga za sobą określenia wspólnej zewnętrznej taryfy celnej, wymaga więc utrzymania kontroli celnej na granicach podmiotów tworzących strefę.

Nie, nie obejmuje ona produktów rolno-spożywczych oraz rybnych.

Na mocy Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym między Norwegią, Islandią i Lichtensteinem a Unią Europejską.

Informacje na ten temat można uzyskać na stronie Norweskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa Żywności pod adresem www.mattilsynet.no.

Kalkulator importowy, dostępny na stronie Norweskiego Urzędu Celnego, pozwala na sprawdzenie, jak wysokim cłem oraz podatkiem MVA obłożony jest dany produkt.

Z dostępnej na stronie listy vare należy wybrać interesujący produkt, a w miejsce pris wpisać jego wartość i wybrać walutę. W kolejnej rubryce należy wybrać walutę, na którą ma zostać przeliczona wartość produktu z Polski. Po uzupełnieniu rubryk należy kliknąć przycisk regn ut. W resultat będzie można zobaczyć kolejne pozycje:
• Sum før fortolling – kwota przed ocleniem (przeliczona na wybraną walutę),
• Toll – cło,
• Merverdiavgift – podatek od wartości dodanej (VAT),
• Sum etter fortolling – kwota po opodatkowaniu.

Sprzedając towary do Norwegii, należy pamiętać, że kraj ten nie należy do UE. Trzeba zatem powoływać się na przepisy dotyczące eksportu.

Niezbędny będzie kontakt z Mattilsynet, czyli Norweskim Urzędem Sanitarnym do spraw Żywności (www.mattilsynet.no) oraz z Norweskim Urzędem Celnym.

To procedura, dzięki której legalnie można wywieźć dany towar z terytorium UE (np. z Polski) poza granice UE (w tym przypadku do Norwegii).

Po zakupie towaru należy z fakturą oraz towarem udać się do urzędu celnego, gdzie zostaną przygotowane dokumenty wywozowe (SAD). W dokumentach tych określona jest waga oraz wartość towaru. Po dotarciu do Norwegii należy udać się z towarem oraz z przygotowanym w Polsce dokumentem wywozowym SAD do norweskiego urzędu celnego, który zweryfikuje zgodność produktu oraz wypełni norweskie dokumenty celne. Na granicy opłacany jest również norweski VAT (czyli MVA) oraz cło – jeśli przewożony towar objęty jest tym podatkiem.

Można to zrobić w formie pisemnej za pomocą dokumentu „Wywozowy SAD” lub poprzez elektroniczne zgłoszenie, które należy przesłać do Systemu Kontroli Eksportu.

Agencje celne pomagają załatwić formalności związane z importem oraz eksportem towarów. Pracownikami są agenci celni, którzy do wykonywania zawodu potrzebują specjalnych licencji. Agenci przygotowują wszystkie dokumenty niezbędne przy odprawie celnej, dokonują zgłoszeń celnych oraz wyliczają kwoty należne do zapłaty w kraju i za granicą.

Każda osoba fizyczna oraz przedsiębiorcy.

Odprawa celna (oclenie) to zgłoszenie do urzędu celnego informacji o rodzaju i ilości wwożonych towarów. Na tej podstawie celnicy mogą zdecydować, czy towar podlega jakimś ograniczeniom, wyliczeniom, płatnościom i ewentualnemu zwrotowi opłat.

Formalności może za przewoźnika załatwić spedytor lub osobiście. Można także skorzystać z elektronicznego systemu celnego TVINN. W przypadku samodzielnej deklaracji należy wypełnić dokument celny (Enhetsdokument, zwany także formularzem SAD).

Nawet jeśli deklaracja odbywa się elektronicznie przy pośrednictwie spedytora, przewoźnik zawsze musi zgłosić się do Urzędu Celnego na granicy.

Nie, przewoźnik także może z niego skorzystać.

TVINN to elektroniczny system Urzędu Celnego, służący do wymiany deklaracji celnych.

Aby uzyskać dostęp do systemu TVINN należy posiadać:
• numer identyfikacyjny (nr id./numer nodi),
• oprogramowanie dopasowane do systemu TVINN,
• dostawcę sieciowego zatwierdzonego przez Urząd Celny.
Wniosek o uzyskanie dostępu do wysyłania deklaracji w systemie TVINN należy wysłać do regionu celnego, w którym zarejestrowana jest firma. Następnie Urząd Celny przydziela jednostkę obsługową, do której przesyła się deklaracje.

System sprawdza czy złożona deklaracja nie zawiera błędów. W każdej przesyłce można wysłać jedną deklarację lub kilka. Następnie deklaracja jest sprawdzana przez urzędników pod kątem błędów. W przypadku automatycznej odprawy (bez sprawdzania przez celników) proces trwa około 15 minut. Odprawiający otrzyma wówczas numer odprawy oraz numer bieżący, które są pokwitowaniem tego, że towary zostały zadeklarowane, a opłaty uiszczone.

Owszem, dotyczą one m. in. środków transportu itp., które są w użyciu oraz sprzętu profesjonalnego o mniejszej wartości.

Deklaracja tymczasowa to pewne uproszczenie, które można zastosować jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Urząd Celny ocenia każdy przypadek indywidualnie. Najczęściej deklaracja tymczasowa dotyczy zwolnienia towarów w sytuacjach, w których chodzi o życie i zdrowie, w sytuacjach kryzysowych albo w sytuacjach o dużym znaczeniu ekonomicznym.

Trzeba jak najdokładniej opisać sytuację i wyjaśnić, dlaczego trudno jest złożyć w pełni wypełnioną deklarację celną i dlaczego ważne jest zwolnienie towarów.

Karnet ATA to alternatywa dla deklaracji czasowego importu, która dodatkowo pełni rolę zabezpieczenia na poczet ceł i podatków.

Karnet ATA jest rozwiązaniem dla grup, które potrzebują na krótki czas wwieźć ze sobą sprzęt do Norwegii, np. sportowcy, grupy muzyczne.

Korzystając z karnetu ATA można tymczasowo wwieźć:
• sprzęt profesjonalny (na przykład nagłośnieniowy i oświetleniowy);
• próbki towarów;
• towary przeznaczone na targi i wystawy.

Przy wjeździe do Norwegii należy dostarczyć do Urzędu Celnego arkusz przywozowy, który tam pozostanie. Urząd Celny zostawi pokwitowanie także na arkuszu wywozowym, który importer dostarcza w chwili wyjazdu. Oznacza to, że w celu załatwienia karnetu należy zarówno przy wjeździe, jak i przy wyjeździe zatrzymać się w Urzędzie Celnym. Karnet ATA wystawia izba handlowa w kraju, z którego towar jest eksportowany.

Jeśli nie jest się pewnym klasyfikacji towaru, który chce się wwieźć na teren Norwegii można zadzwonić na infolinię Urzędu Celnego. Odpowiedź taka nie jest jednak wiążąca. Można poprosić Urząd Celny o wiążącą wypowiedź dotyczącą klasyfikacji towaru. Należy wysłać wniosek do regionu celnego, w którym zarejestrowana jest firma. W formularzu należy dokładnie opisać towar. Można załączyć próbki towaru lub inną dokumentację, która może pomóc w klasyfikacji. Otrzymana pisemna odpowiedź jest wiążąca tak dla przewoźnika jak i dla Urzędu Celnego.

Magazyn celny to zatwierdzone przez Urząd Celny miejsce przechowywania, gdzie można składować nieoclone towary w ramach terminów i warunków określonych przez Urząd.

Nie. Lokal, który ma zostać magazynem celnym wymaga specjalnego zatwierdzenia przez Urząd Celny. To samo tyczy się ewentualnych zmian w istniejącym już lokalu. Wniosek o założenie magazynu celnego składa się do regionu celnego, do którego się należy.

Ustalaniem stawek celnych obowiązujących przy wwozie towarów do Norwegii określa Norweski Urząd Celny.

Osobiście, elektronicznie lub pod numerem telefonu Norweskiego Centrum Informacji Celnej: 22 86 03 12. Po wybraniu na klawiaturze cyfry 9 włączone zostanie angielskie menu.

Na stronie http://www.toll.no/en/about-norwegian-customs/contact-us/customs-regions/ można zobaczyć jak wygląda podział na regiony, a na http://www.toll.no/en/about-norwegian-customs/contact-us/all-customs-offices/ dostępna jest lista wszystkich urzędów celnych wraz z danymi adresowymi i godzinami urzędowania.

EORI to angielski skrót od Wspólnotowy System Rejestracji i Identyfikacji Podmiotów Gospodarczych, który ma na celu ułatwienie procedur celnych związanych z handlem pomiędzy krajami europejskimi.

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą oraz przedsiębiorcy.

Nie, każdy kraj powinien stworzyć własny system EORI. W Polsce tworzenie numeru EORI przedsiębiorcy oparto o numer NIP.

Należy złożyć wniosek rejestracyjny. Można go przesłać pocztą lub złożyć osobiście w Urzędzie Celnym lub jego oddziale na terytorium Polski.

Wniosek ten można złożyć osobiście, wysłać pocztą lub może zostać złożony przez pełnomocnika posiadającego odpowiednie upoważnienia.

Owszem, choć lepiej jest zrobić to jeszcze przed jej rozpoczęciem.

Polski sprzedawca powinien zarejestrować się najpierw w systemie EORI. Nadanie numeru EORI jest niezbędne do przeprowadzania transakcji i czynności celnych.

Można go pobrać ze strony Ministerstwa Finansów: http://www.finanse.mf.gov.pl/clo/informacje-dla-przedsiebiorcow/eori/dokumenty-i-formularze. Należy wybrać odpowiedni wzór dla podmiotów mających siedzibę w Polsce (PG-K) lub dla podmiotów niemających siedziby w Unii Europejskiej (PG-Z).

Po wybraniu odpowiedniego wniosku pojawi się także dokument „Wskazówki do wypełniania wniosku o rejestrację/aktualizację/unieważnienie EORI – podmiot krajowy (PG–K)” (i analogicznie dla podmiotów zagranicznych). Wniosek należy wypełnić postępując zgodnie z instrukcją zawartą w tym dokumencie.

Rejestracja jest darmowa, jeśli robi się to osobiście. W sytuacji gdy dokonuje tego pełnomocnik należy uiścić opłatę skarbową w wysokości 17 złotych.

Urząd celny nada wtedy tymczasowy numer EORI ważny przez 30 dni. Należy jak najszybciej uzupełnić brakujące dane.

Należy jeszcze raz złożyć wniosek wypełniany za pierwszym razem z zaznaczeniem, że jest to zgłoszenie zmian i/lub uzupełnienie danych.

W zależności od wybranej wcześniej wersji wniosku będą to:
• numer NIP,
• numer PESEL,
• dowód osobisty,
• paszport,
• wypis z KRS,
• numer REGON.

Standardowa stawka wynosi 25%, a dla artykułów spożywczych 15%.

W norweskim prawie przewidziano możliwość bezcłowego importu artykułów spożywczych. Aby skorzystać z tego przywileju należy wziąć udział i wygrać aukcję w ramach kontyngentu taryfowego (bezcłowy lub z obniżoną taryfą) lub otrzymać indywidualne zwolnienie celne.

Nie, jeżeli wartość dóbr nie przekracza 6000 NOK i jeśli dobra są przeznaczone na użytek własny. W przypadku, jeśli czas przebywania za granicą jest mniejszy niż 24h, limit kwoty wolnej od podatku spada do 3000 NOK.

Turyści mogą wwozić na teren Norwegii przedmioty o dowolnej wartości jako bagaż (ubrania, komputery, telefony komórkowe), które będą używane podczas pobytu, a następnie wywiezione.

W przypadku przywożenia dóbr, które zostaną na terenie Norwegii (np. prezenty), obowiązuje limit 6000 koron.

Stawka VAT w takiej sytuacji to 25% na wszystkie dobra z wyjątkiem książek. Dodatkowo, na ubrania oraz żywność nałożone są opłaty celne.

O zwrot VAT-u mogą starać się zagraniczne przedsiębiorstwa, które są zarejestrowane w Rejestrze Podatników VAT - rozliczają się bowiem na takich samych zasadach, jak norweskie podmioty gospodarcze. Zagraniczne przedsiębiorstwa, które nie są zarejestrowane w Rejestrze Podatników VAT, mogą starać się o zwrot po spełnieniu pewnych warunków.

Przedsiębiorstwo takie może starać się o zwrot, jeśli zakup został dokonany z przeznaczeniem do działalności prowadzonej w Polsce. Ze względu na to byłoby zobowiązane do rejestracji w Rejestrze Podatników VAT. Podatek naliczony w takim przypadku podlegałby odliczeniu. Aby starać się o zwrot podatku należy wypełnić formularz o zwrot podatku VAT dla zagranicznych przedsiębiorców dostępny pod adresem: http://www.skatteetaten.no/en/Skjemaer/Taxrefund-foreign-business/.

Umowa ta ma pomóc uniknąć podwójnego opodatkowania i zapobiec uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

Zależy to od wartości przesyłanego towaru. Jeśli jest ona wysoka, można postarać się o zwolnienie od podatku

Można skorzystać ze wspomnianego już kalkulatora, broszur informacyjnych wydawanych przez Norweski Urząd Celny (http://tolltariffen.toll.no/upload/tolltariffen/2014/TT2014-norsk.pdf) lub wyszukiwarki udostępnianej przez ten urząd (http://tolltariffen.toll.no/templates_TAD/Tolltariffen/StartPage.aspx?id=267887&epslanguage=no).

Jest to kod służący do zidentyfikowania produktu, za który należy opłacić cło. Zarówno UE i Norwegia używają tzw. zharmonizowanych kodów taryfy celnej (HS) wprowadzonych Międzynarodową Konwencją w sprawie Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów.

Można to zrobić na tej stronie: http://ec.europa.eu/taxation_customs/dds2/taric/taric_consultation.jsp?Taric=&Lang=pl&Screen=0&Description=&Area=&Level=&LangDescr=en&Expand=true&SimDate=20100728.

Należy wtedy skorzystać z pomocy norweskich służb celnych. Można do nich wysłać próbkę towaru i na specjalnym formularzu RD-009B złożyć podanie o zaklasyfikowanie produktu do odpowiedniej kategorii celnej. Można także skorzystać z porady telefonicznej, nie jest ona jednak w żaden sposób wiążąca.

Nie, na takiej fakturze nie powinien zostać ujęty VAT.

Należy wtedy przesłać potwierdzenie wywozu towaru poza granice kraju i poprosić o wystawienie korekty faktury VAT, która skoryguje naliczony wcześniej VAT i zwróci tym samym kupującemu zapłaconą kwotę polskiego podatku.

Owszem, jeśli sprzęt i produkty są związane z działalnością firmy. Na dokumencie zakupu muszą znajdować się dane firmy kupującego, a towar należy sprowadzić w zgodzie z procedurami celnymi.

Tak, kwotę tego podatku należy odjąć przy składaniu norweskiej deklaracji VAT.

MVA odlicza się w norweskiej deklaracji, a aby odzyskać VAT zapłacony polskiemu sprzedawcy, trzeba wysłać mu potwierdzenie wywozu towaru z Polski. Sprzedawca powinien zwrócić równowartość zapłaconego przez kupującego podatku VAT.

Aby zastosować stawkę 0% VAT na fakturze należy posiadać dokumenty potwierdzające wywóz towaru poza granice Unii Europejskiej.

Dokumentem potwierdzającym są stemple wystawione przez Urząd Celny na dokumencie wywozowym SAD.

Za usługi świadczone drogą elektroniczną (np. konsultacje, reklamę) również należy zapłacić podatek VAT.

Od 1 lipca 2011r. zagraniczni przedsiębiorcy świadczący usługi drogą elektroniczną mogą skorzystać z uproszczonego systemu rejestracji VOES.

Są to sklepy, za zakupy w których możemy odzyskać podatek po powrocie do Polski.

Pierwszym warunkiem jest nienaruszalny stan wywożonego towaru z Norwegii. Nie można więc ubiegać się o zwrot za usługi, z których korzystano w trakcie pobytu w Norwegii, np. jedzenie w restauracji, wizyta u fryzjera itd. Kolejnym warunkiem jest minimalna kwota zakupu, która wynosi 315 NOK dla zwykłych towarów i 290 NOK na artykuły spożywcze. Dotyczy to produktów zakupionych u jednego w sprzedawcy w konkretnym dniu. O zwrot podatku mogą ubiegać się wszyscy, oprócz osób zamieszkałych w Danii, Finlandii i Szwecji.

Zwrot można otrzymać w jednym z punktów Cash Refund Counter, które znajdują się na przejściach granicznych, lotniskach, promach itd. Należy mieć przy sobie: zakupiony towar, paszport/dokument tożsamości oraz czek Global Refund.

W celu odzyskania zapłaconego podatku należy zwrócić się do sprzedawcy, który wystawi fakturę niezawierającą polskiego VAT-u i przesłać do niego dokumenty potwierdzające przywóz towaru do Norwegii. Po dokonaniu korekty sprzedawca powinien zwrócić wartość VAT-u do nabywcy. Jednocześnie nabywca musi zapłacić MVA, czyli norweski podatek od towarów i usług, przy wjeździe do Norwegii. Przygotowując deklarację VAT w Norwegii, należy ująć w niej kwotę zapłaconego na granicy podatku, co zmniejszy wysokość podatku należnego do zapłaty.

Na norweskim rynku dominują przede wszystkim małe przedsiębiorstwa - często firmy rodzinne. Szereg sektorów (takich jak dystrybucja FMCG czy produkcja wyrobów mlecznych) ma charakter oligopolistyczny. Norwedzy nie są niechętni kontaktom z firmami zagranicznymi, ale podchodzą do nich z dużą rezerwą i często nieufnością.

Choć norweski rynek zdominowany jest przez małe firmy, to sektory takie jak dystrybucja FMCG, shipping, stocznie, drewno, wydobycie ropy i gazu czy produkcja wyrobów mlecznych są podzielone pomiędzy maksymalnie 4-5 wielkich firm. Oligopol jest to zatem model rynku na którym występuje niewielka liczba producentów, których decyzje cenowe są wzajemnie uzależnione. Jest to popularny model rynku dla pewnych sektorów.

Norwedzy nie są niechętni kontaktom z firmami zagranicznymi, ale podchodzą do nich z dużą rezerwą i często nieufnością. Istnieje specyficzna niechęć do nowych kontaktów, odrzucanie ofert nie popartych osobistą znajomością. Norwescy przedsiębiorcy często chcą osobiście zobaczyć i sprawdzić zamawiany produkt. Norwegowie są bardzo wyczuleni na uczciwość kontrahentów i szczerość we wzajemnych relacjach. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek problemów zawsze warto powiadomić o tym stronę norweską, co wydaje się być rozsądniejsze niż nie wypełnienie terminu podanego w kontrakcie. Warto zatem zwrócić szczególną uwagę na czułość rynku norweskiego na niedotrzymanie umów.

Jedną z podstawowych różnic jest fakt, że nieformalny tydzień pracy trwa, z wyjątkiem sektora budowlanego, do piątku do 12.00. Okres wakacyjny wygląda podobnie jak w Polsce. W Norwegii nie pracuje się w Wielkim Tygodniu poprzedzającym Święta Wielkanocne. Spotkania warto planować dużo wcześniej.

Norwegowie są bardzo mocno przywiązani do własnych norweskich marek utożsamianych z najwyższą jakością, często zatem fakt sprowadzania towaru z zagranicy jest ukrywany lub bywa sprowadzany pod marką importera. Stworzenie nowej marki o norweskiej nazwie może pomóc z wprowadzeniem towaru na rynek.

Nieznajomość języka norweskiego nie jest konieczna do prowadzenia wymiany handlowej z Norwegami. Jednak zatrudnienie osoby ze znajomością języka norweskiego jest bardzo dobrym rozwiązaniem. Konieczna natomiast będzie dobra znajomość języka angielskiego.

Polska firma, która zamierza eksportować swoje towary do Norwegii, musi wypełnić następujące formalności:
• zaopatrzyć się w fakturę z zerową stawką VAT,
• zgłosić się do polskiego Urzędu Celnego z zamiarem wywozu towaru poza granice Unii Europejskiej,
• na norweskiej granicy zgłosić norweskim służbom celnym fakt wwiezienia towaru na terytorium Norwegii.
Po otrzymaniu dokumentów od władz celnych, faktura z zerową stawką VAT będzie miała podstawę do zastosowania. Podatek VAT w tym przypadku musi zostać zapłacony przez norweskiego odbiorcę, który otrzyma odpowiednie dokumenty od agencji celnej. Oprócz podatku VAT, należy pamiętać także o stawkach celnych nałożonych na poszczególne produkty, a dla niektórych produktów potrzebne będą specjalne zezwolenia. Procedura ta dotyczy firm, które są rezydentami podatkowymi wyłącznie w Polsce.

Opłaty będzie musiał ponieść odbiorca tej usługi.

Owszem, należy zgłosić chęć takiej działalności w Norweskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa Żywności poprzez formularz dostępny na stronie Mattilsynet w zakładce skjema. Trzeba także zarejestrować działalność w Centralnym Rejestrze Koordynacyjnym dla Podmiotów Prawnych na www.brreg.no. Importer musi być też zarejestrowany w bazie Matylda.

SAD to formularz Jednolitego Dokumentu Administracyjnego, za pomocą którego można dokonać zgłoszenia celnego towarów. Na dokumencie tym podane są informacje dotyczące wagi i wartości towaru. Dokument składa się z trzech kart:
• karta 1 przeznaczona dla Urzędu Celnego, to z jej pomocą powinno się dokonać zgłoszenia celnego wywożonego towaru,
• karta 2 służy jedynie do celów statystycznych,
• karta 3 przeznaczona jest dla zgłaszającego wywóz towarów.

ECS to system kontroli eksportu. Umożliwia wymianę zgłoszenia wywozowego i wymianę informacji w formie elektronicznej między urzędami celnymi na terenie Unii Europejskiej.

Wcześniej należy posiadać aplikację niezbędną do wykonywania elektronicznych zgłoszeń wywozowych oraz specjalny klucz, dzięki któremu możliwa będzie bezpieczna transmisja danych oraz podpisanie zgłoszenia wysyłanego drogą elektroniczną.

Dokument wywozu (SAD), który został wypełniony przez celników przy wywozie towarów z Polski i fakturę za zakup towaru.